Tarih bizleri, askerlik sanatının icatçısı olarak tanımaktadır. 
Kaşgarlı Mahmud’un dediği gibi, “Tanrı Türk’ü, insanlığı, şerirlerin şerrinden esirgesin diye, kendine has asker olarak yarattı.” 
Bundan benim anladığım şudur: 
Türk=Tanrının has askeri! 
Gerektiğinde Türk’ün en küçük şerefi, namusu, Türk ilinin bir çakıl taşı için milyonla Türk feda olalım. 
Fakat Yemen çölleri için, amansız idealist hilafet kurumu için değil, bütün bir dünya için dahi tek bir Türk gencinin burnunun kanamasına milli rıza yoktur. Ve olmayacaktır. 
Bütün bir dünya tek bir Türk delikanlısının burnunun kanamasına değmez. 
Bütün bir insanlıktan bir şey duymuyor musun? İnsanlığı sevmiyor musun? 
Çok ve pek çok şeyler duyuyorum ve seviyorum. 
Fakat ıssız dağlar başında koyunlarını güden yarım çarıklı Türk çobanı, bana daha çok şeyler duyuruyor, daha çok sevgiler sindiriyor! 
O kadar ki, insanlık eski Mısırlarıyla, Yunanistanlarıyla, Romalarıyla ve bunlar bütün estetik eserleriyle ayağa kalksalar ve yanı başlarında bugünün kendi verimleri olan bütün medeniyeti, musikisiyle, şiirleriyle, sanatlarıyla ve bütün eserleriyle gözümün önüne dikseler, dikilseler, benim gözüm, benim duygum, benim sevgim, yine ıssız dağlar başında yanık kavalını üfleyen, yarım çarıklı Türk çobanındadır. 
O, bunların hepsinin üstündedir.