-მის მელოუ? -ვკითხე საკუთარ თავს გაკვირვებულმა... 
-ჩემი გვარი საიდან იცის? O.o გვარი ჯერ არავისთვის მითქვამს, დანამდვილებით ვიცი.. მაგრამ მან იცის! საიდან? იქნებ მიცნობს? ან ვინმემ უთხრა? მაგრამ ვინ? მე ჰომ გვარი არავისთვის მითქვამს.
ჩემი გვარი მხოლოდ ჩემს ნოუთბუქსა და სხვა ყოველდღიურ გამოსაყენებელ ნივთებში მაქვს მითითებული. დავიჯერო ჩემს ნივთებში იქექებოდა? მაგრამ როგორ?
-ჯანდაბა - უბრალოდ ამ ბიჭისგან თავს შორს დავიჭერ და ეგაა.
ვთქვი და მანამ ვუყურე ჰორიზონტს სანამ ნიკი სულ არ გაუჩინარდა, მეც შინ წამოვედი და ჩემს საყვარელ ნოუთბუქში წიგნის წერა განვაგძე.
წიგნი გოგოს ეხებოდა რომელიც მე ძალიან მგავდა...
ისიც, მარტოსული, მშვიდი, უცნაური და ჯიუტი იყო.
ყავა მოვიდუღე, ფანჯარა გავაღე ცოტა ნიავი არ მაწყენდა.
ჰაერის და ყავის არომატი ერთმანეთში ერეოდა, მე კი თანდათან მომდიოდა ახალი იდეები და აზრები. ვწერდი გაუჩერებლად, და არა მხოლოდ ვწერდი მე მას აღვიქვამდი და ვაცნობიერებდი თუ რამდენად შეესაბამებოდა ეს ამბავი რეალობას. ახალი თავიც დავამთავრე და კარებზეც დააკაკუნეს.
საინტერესო იცით რა არის? 
2 დღის წინ, ტყესათან მდგარ სახლში შეუმჩნეველი გოგო ვიყავი ეჰლა კი ასეთუ ისე ვინმესთან ვკონტაქტობ. 
ამით იმის თქმა მინდა რომ ცხოვრება არცისე საშინელია როგორც ვფიქრობთ ზოგზოგიერთი. 1ან2დღეში ბევრი რამის შეცვლა შეიძლება თუ მოვინდომებთ.
ბევრი აღარ მიფიქრია კარი გავაღე, სადაც, ჯონი და მისი მეგობარი გოგო დამხვდნენ.
ჯონმა ეშმაკურად ჩაიხითხითა
-უკვე პაკლოვნიკებიც გაიჩინე?
-ასეც შეიძლება ითქვას - ვუპასუხე შიშნარევი ღიმილით.
-ჰო მართლა ეს ელისია
-ეშლი, სასიამოვნოა <33
-ჩემთვისაც - მითხრა და თვალები გაუბრწყინდა.
-არ შემოხვალთ? - შევთავაზე თავაზიანად.
-არა ჩვენ ვიფიქრეთ რომ შენნ...- ამბობდა ელისი.
-დიდი, საიამოვნებით მაგრამ მე
-წიგნს წერს - დამასწრო ჯონმა 
-კარგი მაშინ აღარ მოგაცდენთ თქვა ესლიმ და ჯონს გაჰყვა.
მე კი შინ შემოვედი და ცავილაპარაკე
-საყვარელი გოგოა.
შემდეგ კვლავ ზემოთ ავედი.
ასედი გავიდა დღე, ჩემ საყვარელ საქმის კეთებაში.
ღამე როგორც მჩვევია ყავა დავლიე ფანჯარასთან და დავიძინე.
ამდენი ხნის შემდეგ ძლივს დამესიზმრა სიზმარი ამ ღამეს:
"დავიღალე, სუნთქვა აჩქარებული მაქ სირბილისგან თუმცა ვიცი რომ თუ გავჩერდები ის მომკლავს...
ვფიქრობ საყვარელ ადამიანებზე, ცხოვრებასა და ჩემს თავზე. 
მეშინია,
ჰო მეშინია, საშიშია როცა ვიღაც გიჟი ნიღბითა და დანით მოგსდევს
უკან ვიყურები და ქვაზე ფეხს ვკრავ რაც პატარა ხრამში მაგდებ''
-ჯანდაბა - ჩემ საყვარელ სითყვასთან ერთად გამეღვიძა.
-რა ჯანდაბა ხდება? - ვკითხე ჩემს თავს როდესაც დაბლიდან ჭურჭლის გატეხვის ხმა მომესმა.
დაბლა ჩავედი, და შუქი ავანთე ვიღაცას თეფში გაეტეხა. უკან მოვბრუნდი და ამ დროს ვიღაცამ შუქი ჩაააქრო.
-ჩუმად იყავი და შუქი არ აანთოო! - მომესმა ხმაა
-ვინ ხარ? - ვკითხე შეშინებულმა.
-უბრალოდ გაჩუმდი, შუქი არ აანთო, არაფერს დაგიშავებ და აქედან გავალ!
მაგრამ, თუ შუქს აანთებ შენი მოკვლა მომიწევს.
-თითქმოს ხმა მეცნო ! მაგრამ მთლად ვერ ვიღდგენდი ვინ იყო ოთახში.
-გასაგებია? - მკითხა წყნარი ხმით
-გასაგებია - ვუპასუხე.
დავინახე ჩრდილი კარებისკენ როგორ დაიძრა, მე კი როგოც ჯიუტმა გოგომ შუქის ასანთებს დავეწაფე.