ლიფტი ნახევრად დაზიანებულიყო.
სწრაფ დავაწკაპე ღილაკს და სხვენში ავედი. ეტლით ვერ ვიმოქმედებდი, დამალვაში ხელს შემიშლიდა ამიტომ ხოხვა დავიწყე. ფეხები მთლიანად პარალიზებული არ მქონდა, ამიტომ ხელების დახმარებით საქმეს შევუდექი.
სხვენს ორი გასასვლელი ჰქონდა.
ერთი მეორე სართულის ცენტრში გადიოდა მეორე კი უშუალოდ ჩემს ოთახში.
სიარული ცოტათი შემეძლო თუმცა სისტემატურ სახეს ვერ მივცემდი.
ცოტახანს სხვენში ვიმალებოდი, სანამ სულს მოვითქვამდი უკვე ძალზე დაღლილად ვგრძნობდი თავს.
-უნდა დავრეკო! ამომიტივტივდა თავში ეს სიტყვები. დრო არ დამიკარგავს მაშინვე ჯიბეება დავუწყე დათვალიერება თუმცა, ტელეფონი თან არ მქონდა.
-ღმერთო ნეტა სადააა! ჩემი ტელეფონი...
ცოტახანში გამახსენდა რომ დაბლა დავტოვე მისაღებში და ცხვირი ჩამოვუშვი.
ვგრძნობდი რომ მიახლოვდებოდა, ერთი ორჯერ დამიძახა კიდეც, და თავისი სატანური სიცილით აკაკანდა (მეტიპოზიტივი;დ).
-სულ დამავიწყდა ოთახში ხომ ნოუთბუქია - წავიჩურჩულე და ოთახის კიბეებს მივაშურე. ძლივს ჩავბობღდი...
კარი ჩავკეტე, კომპიუტერი ჩავრთე და ესესაა 911ში უნდა გამეშვა სკაიპით ზარი რომ უეცრად შუქები ჩაქრა.
ვეღარაფერს ვხედავდი.
ფეხზე ძლივსძლივობით წამოვდექი და კარს ოთახის შიგნიდან ავეჯიი მივაყუდე. კიბის ასასვლელი ავკეცე და კარგად ჩავკეტე.
ოთახში ფარანი მქონდა, ამაში მაინც გამიმართლა.
თავიდან ფანჯრიდან გადახტმას ვაპირებდი მანამ სანამ
ჭერზე მყოფი პატარა გისოსებიანი კარი არ 
გამახსენდა.
ეს თითქმის ყველა სახლს აქვს. თუ არ ვცდები ვინტილიზაციაა.
მანიაკი კარის დამტვრევას შეუდგა. მე კი ძლივსძლივობით გავტეხე პატარა კარი და შიგნით შევედი.
საშინელი მტვერი იყო თუმცა, ამას ვინ ჩიოდა.
ერათი ადამიანი თავისუფლად დაეტეოდი ამ ადგილას ცოტა პუტკუნაც კი. 
გზა განვაგრაზე წინ და წინ მივხოხავდი. შემდეგ წასასვლელი სამად გაიყო. დაბლა, მაღლა და გვერძე გასასველელბლად.
მე დაბლა მივისწრაფოდი ასე რომ ალბად მიხვდებით რომელ გზასაც ავირჩევდი.
ერთი რამ კი ძალზე მაშფოთებდა
დაბლა ძალზე ბნელოდა და ვერ ვხედავდი რა სიმაღლის შეიძლებოდა ყოფილიყო ეს ჩასასვლელი.
ზემოთა და გვერდითა გასასველელებიდან შუქი მოდიოდა. თუმცა გული მიგრძნობდა რომ ჩემი გზა ეს იყო. ნელა გადავხოხდი და ქვემოთ ჩავხტი.
ჩასასველი მაღალი აღმოჩნდა, მაგრამ გულის წასვლის მეტი არაფერი მომხდარა.
გონს რომ მოვედი ევრევე გზა განვაგრძე.
ცოტახანში თავიი ბუხართან ამოვყავი.
არვიცი ეს როგორ მოხდა თუმცა, ფაქტია რომ ჩემთან ახლოს ბუხარი იყო. მეც არ დავაყოვნე და ნელა ჩავედი ბუხარში.
ბუხრისკედელს ამოვეფარე და ნელნელა დავიწყე მანიაკის თვალიერება. ოთახში არავინ იყო ზემოდან კი სიარულის ხმები ისმოდა. მისაღების მაგიდამდე მივხოხდი, და ტელეფონი ავიღე. 
ამ იდიოტს შუქები მხოლოდ ზემოთ გამოერთო. 
ლიფტი ახმაურდა, როგორც ჩანს ლიფტით სარგებლობას აპირებდა. ასე სახლიდან ვერ გავახწევდი. ბუხრიდან ზემოთ უნდა ავსულიყავი.
მეტი აღარ შემეძლო, ცალ ფეხს საერთოდ ვეღარ ვგრძნობდი
-მიდი ეშლ! შენ ეს შეგიძლია! - შთავაგონე ჩემს თავს და ბუხრიდან ზემოთ კოჭლობით ავცოცდი. 
ლიფტი გაჩუმდა მეც ზემოთ ავედი.
გზა უკვე გაფართოვებულიყო, პატარა ჩასასვლელიში ჩავედი ცოტახანს პირდაპირ ვიფორთხიალე და თავი სარდაფში ამოვყავი.
აქამდე აქ არასოდეს დამჭირვებია ჩამოსვლა.
ტელეფონი ამოვიღე, და ლუკს დავურეკეე, 
ბევრჯერ გავუშვი ზარი ამაოდ. ჰელუვინი მუსიკებია გარეშე გაგიგიათ? აი ესაა მიზეზი თუ რატომაც არ პასუხობს.
შემდეგ ჯონა დავურემე თუმცა ტელეფონი გამორთული ჰქონდა. მამასთან დარეკვას აზრი არ ჰქონდა. 
ბოლო იმედი კი ნიკი იყო. ნიკს დავურეკე...
ნომერი ჰელუვინზე რო დამპატიჟა მაშინ დამიტოვა მაგიდაზე ფურცლის სახით.
-აიღე ნიკ! გთხოვ აიღე! - ვიმეორებდი ტირილით.
ცოტა ხნის შემდეგ მიპასუხა:
-ნიკკ! შენი დახმარება მჭირდება.
-ეშლი?
-ხო ნიკ მევარ, გთხოვ დამეხმარე.
-რახდება?, სადხარ?
-ლუკი ჰელუვინზე წავიდა, ჩემი დაქალი მკვდარია, მე კი სარდაფში ვარ! ის მომკლავს გთხოვ დამეხმარე.
-ვინ ის?
-მანიაკი - ვუთხადი აკანკალებული ხმით.
-მანდ დარჩი, მალს მოვალ - თქვა სა ტელეფონი გათიშა.
პოლიციასთან დავრეკე, და ტელეფონც დაჯდა.
მაგრამ მთავარია ნიკთან მოვახერხე დარეკვა. 
კუთხეში დამალული ველოდებოდი ცხოვრების განაჩენს. 
სარდაფს ორი კარი ჰქონდა ერთი, სახლიდან ჩამოსასვლელი, მეორე კი სახლის უკანა მხარეს იყო. 
ვკანკალებდი........
ყოველწამს, იმაზე ფიქრი არ მასვენებდა რომ ოთახში დანიანი იდიოტი შემოვიდოდა და დაკუწებად მაქცევდა.
ცოატახანში ხმა გავიგე, იატაკი აჭრაჭუნდა...
კარები შემოიღო..
ეს ის კარი იყო რომლიტაც სახლიდან ვსარგებლობდით...
სულ მალე ადამიანის ფეხიც გამოჩნდა.