მთელი დღე ლუკთან ერთად გავატარე.
ისეთი ბედნიერი ვიყავი რომ ყველაფერი გვერძე გადავდე და მთელი დღე ჩემს მონატრებულ ძმას დავუთმე.
საღამოს, ყავა დავლიეთ და იტალიის ამბები მოვაყოლე:
ჰო მართლა, 5წელი იტალიაში დეიდაჩემთან ცხოვრობდა.
ყველაფერი დაწვრილებით მომიყვა რაც იქ გადახდა:
შემდეგ წუთიერი დუმილი ჩამოვარდა, რომელიც თავადვე დაარღვია.
-ჰო მართლა, ეშლ! წინააღმდეგი ჰომარ იქნები რომ დღეს მეგობარი მომივიდეს?
-მეგობარი?
-ჰო ჩვენთან ახლოს ცხოვრობს, აეროპორტში გავიცანი, აქ რომ ჩამოვედი. ისიც დეიდამისისგან მოდიოდა.
-არა საწინააღმდეგო არაფერიმაქ. გოგოა? - ვუთხარი და ეშმაკურად ჩავიცინე.
-იმედები უნდა გაგიცრუო დაიკო - თქვა და ზემოთ ავიდა.
ყავის ფინჯნები გავრეცხე და სახლი დავასუფთავე.
შემდეგ ჩემს ძმას დაუძახე და სტუმრის მოსვლამდე ფილმს ვუყურეთ.
ასე 7საათი იქნებოდა კარზე რომ დააკაკუნეს:
-მე გავაღებ ლუკ!
წავედი, კარები გავაღე და სტუმარს მივაშტერდი.
ისიც მომაშტერდა ბოლოს კი ორივემ ერთხმათ წამოვიძახეთ:
-შენნ??
ლუკი მოგვიახლოვდა..
-თქვენ რა იცნობთ ერთმანეთს?
-არა, უბრალოდ ჩვენ ჩვენნნ.... - ვეღარ ამოვღერღე, ბოლოს კი ნიკმა თქვა ჩემი სათქმელი.
-ჩვენ უბრალოდ ერთხელ ვისაუბრეთ როგორც მეზობლებმა.
არ ვაპირებდი, ჩემი ძმისთვის რამის მოყოლას ამიტომ თავი მოვიკატუნე და ისე ვიქცეოდი თითქოს არაფერი მომხდარიყოს. ნიკი სახლში შემოვიპატიჟეთ, ცოტა წავახემსეთ და ბოლოს ვისაუბრეთ.
ყველაფერი კარგად იყო სანამ დედამ არ დარეკა. 
დედას ლუკი სჭირდებოდა, მამას ბევრი დაულევია და სახლში ჯერაც არ მისულა. ამიტომ უნდა მოეძებნათ.
ლუკი გაემზადა, და სტუმართან ბოდიშის მოხდით შინ წავიდა. 
მე კი წასვლამდე მთხოვა რომ სახლში ვყოფილიყავი და მამას მოძებნაში მათ არ დავხმარებოდი.
ლუკი გავისტუმრე და კარები დავკეტე.
სახლში მე და ნიკი დავრჩით!
-კარგი, მე წავალ ! - თქვა და წამოდგომა სცხადა თუმცა გავაჩერე.
-არა იყავი...
-თუარ შეწუხდები საწინააღმდეგო არაფერი მაქვს - მითხრა და ამათვალიერ ჩამათვალიერა. 
აინტერესებდა რას ვუპასუხებდი, თუმცა კითხვა რიტორიკული გახლდათ და პასუხს არ საჭიროებდა.
ამიტომ, დინამიკს მივუახლოვდი და მუსიკა ჩავრთე დაბალ ხმაზე.
შემდეგ სუფრას მივუახლოვდი და ნიკის სკამის მოპირდაპირე სკამზე დავჯექი.
რამდენიმე წუთი უმოძრაოდ ვუყურებდით ერთმანეთს.
-ლამაზი თვალები გაქვს, ეს აქამდე რატომ ვერ შევამჩნიე - ბოლოს კი თქვა მან.
-აქამდე? - ცალი წარბი ეშმაკურად ავწიე და კვლავ მივაშტერდი ორონდ ამ ჯერად თვალებში.
მასაც ულამაზესი თვალები ჰქონდა, ცისფერი თვალები..
როგორ მიყვარს ბიჭებს რომ ცისფერი თვალები აქვთ.
საოცარი შესახედავები არიან.
რადგან პასუხი აღარ და აღარ გამცა ცოტა ტონს ავუწიე.
-კარგი რაც იყო იყო ! მაგრამ ჩემს ძმას რატომ ატყუებ? იცოდე! ჩემს ძმას თუ რამეს დაუშავებ არ გაცოცხლებ გაიგე?
-ვატყუებ? 
-მშვენივრად იცი. აეროპორტში რაგინდოდა? დეიდაშენისგან ჩამოხვედი ჰო შენც? კარგი ფანტაზია გაქვს.
-რა?
-უბრალოდ წადი!!! - ვუთხარი მაღალი ტონით და კარები გავუღე.
-კარგი პატარავ! 
ღმერთო, ეს ხმა როგორმეცნო. არაა, ხმა კიარა არამედ სიტყვა ''პატარავ''. 
-ეშლ! - დამიძახა კიბეებიდან.
-გისმენ
-სამ დღეში ჰელუვინია, იმედია წამოხვალ, დიდი სიამოვნებით ვიქნები შენი მეწყვილე თქვა და გამიღიმა. 
ამ ღიმილში სიკეთის მეტი ვერაფერი დავინახე თუმცა, მისნაირ ადამიანებს ჰომ აფერისტობა კარგად გამოსდით.
11ისთვის ლუკმა დამირეკა და მითხრა რომ დღეს დედასთან რჩებოდა. 
შემდეგ მამას დავურეკე, და მოვიკითხე როგორ იყო. 
დედას და მას უჩხუბიათ ამიტომ, თავს არცისე კარგად გრძნობდა. 
დავამშვიდე, და ვუთხარი რომ დედა შეურიგდებოდა, ეჰლა მთვარი იყო და ვერ აზროვნებდა. უბრალოდ ვთხოვე დაეძინა.
დაძინებამდე ტელევიზორი ჩავრთე, და საინფორმაციოს მოვუსმინე. ძალიან შემეშინდა ჩემს ზემო დასახლებაზე სამი მკველობა მომხდარა. რიგრიგობით!
გვერდიგვერდ მდგომ სახლებში.
პოლიციას ვერ აეხსნა რა ხდებოდა.
ბოლოს ძალიან მეძინებოდა და ტელევიზორი გამოვრთე.
....მეც დავიძინე.