წამიერად შემეშინდა, შიშმა ამიტანა!
მე ხომ არასოდეს მქონია ეტლთან შეხება. 1-თვეც დიდი დრო იყო ჩემთვის.
ლუკი განერვიულებული დადიოდა ოთახში და იმეორებდა ერთი და იგივე არაფრის მთქმელ სიტყვას:
-მარტო არ უნდა დამეტოვებინე!
მე კი უბრალოდ ვუღიმოდი და საპირისპირითი ვამშვიდებდი.
კოლეჯმა 3თვის ვადით თავიაუფლება მომანიჭა, სანამ სრულიად გამოვჯანმრთელდებოდი. საღამოს საავადმყოფოდანაც გაგვწერეს მე ლუკი და ჩემი ახალი მეგობარი ეტლი.
მთელი დღე, მოწყენილმა წიგნის კითხვაში გავატარე.
ნიკოლას სპარქსის "არჩევანს" ვკითხულობდი. რომანები არ მიზიდავს თუმცა ამ წიგნმა ჩემი დაინტერესება შესძლო. 
ღამით არ მეძინებოდა და სოციალურ სივრცე დავათვალიერე. 
ცოტახანში კი გაისმა სკაიპის საუნდტრეკი. გავხსენი და ჩემი ქალაქელი მეგობარი კაილი მირეკავდა. ახალი ამბავი გაეგო და აინტერესებდა როგორ ვიყავი.
-და ჰელუვინი?
-რა ჰელუვინი?
-ჰო, ხვალე როა დაგავიწყდა?
-ჯანდაბა! ნუ რა აზრი აქვს, ეტლი და ჰელუვინი შორიშორსააა. არაფერი მოხდება თუ ერთ ჰელუვინს გამოვტოვებ, ბავშვებს დაველოდები ტკბილეულის მოსატანად რო მოვლენ.
-გინდა ჩამოვიდე?
-და უნივერსიტეტი? - ვკითხე კაილის წარბ აწეულმა.
-1 კვირაში იწყება. :33
-მაშინ უბრალოდ ხვალე გელოდებიი - კოცნა გავუგზავნე და სკაიპი გავთიშე.
სიზმარი ვნახე, არა უფრო კოშმარი:
დედა ვნახე, რომელიც საბოლოოდ მემშვიდობებოდა,
დავპირდი რომ მის გამო შურს ვიძიებდი მან კი უბრალოდ გამიღიმა და მითხრა:
''ღმერთი დასჯის, თავს გაუფრთხილდი, რთული დაპრკოლებები გელის წინ პატარავ''
შემდეგ წავიდა, უბრალოდ ადგა და წავიდა, 
მარტო სინამდვილეში კიარა სიზმარშიც კი მიმატოვა. 
მე გავეკიდე...
არა, არა ეს უფრო სატრენაჟორო დარბაში სპორცმენ გოგონას სარბენ ბილიკზე ვარჯიშს ჰგავდა, ადგილიდან რომ ვერ იძვირს. მეც ასე ვიყავი!
თითქოს ვირაცას ჯაჭვით დავები და არ მაძლევდა საყვარელ ადამიანთან მიახლოების უფლებას.
ბოლო სიტყვა რაც გავიგონეე იყო ''გაიღვიძე''
თვალი რომ გავახილე თავზე ლუკი მადგა. 
-ლუუკ! შევჩივლე სავით და ტირილი დავიწყე.
მან კი მთელი ძალით გულში ჩამიხუტა ლამის გამჭყლიტა.
რამდენიმე წუთში ხმა ამოვიღე:
-ლუკ, მინდა რომ ჰელუვინზე წახვიდე, უბრალოდ წადი და უარი არ მითხრა.
-ხომ იცი რო არ დაგტოვებ...
-მარტო ყოფნაზე რომ ვგიჟდები არ იცი? თანაც დღეს კაილი ჩამოდის გვიან, ამიტომ გთხოოვ!
-კარგირაა... - თქვა და თავი გააქნია.
-აწიე ერთი ადგილი და წადი - ამაზე ორივეს ჩაგვეცინა.
-ფორმა არ მაქ, ასე რომ დაოო, 
-ჰელუვინის მორთვის ცენტრში ჩაგწერე. მისამართი ფურცელზეა - ვუთხარი და ფურცელი მივაწოდე.
ლუკი ჰელუვინზე გავუშვი და კაილის დავურეკე. 
გვიან მოიწყანდა შეყვარებული.
ზემოთ ავედი ლიფტით და ბლოგების თვალიერება დავიწყე.
ცოტახანში მეილზე შეტყობინება მივიღე, ვიღაც ''brb213'' მწერდა შემდეგ შეტყობინებას:
-''რა მოხდა ლამაზო, ეტლმა ჰელუვინზე ვერ გაგიშვა?''
-''ვინ ხარ?''
-''შენთვის სასიამოვნო არავინ''
-''რო გეკიტხები უნდა მიპასუხო''
-''რა გინდა?''
-''უცობისგან რაუნდა მინდოდეს...''
-''არ მკითხავ მე რა მინდა?''
-''რა გინდა?''
-''შენი სხეული''
-''რა?''
-''მინდა დავინახო როგორ გადაივლის წითელი სითხე შენს სხეულზე, 
მინდა ვნახო როგორ იტანჯები,
მინდა ვნახო როგორ გაგჭრის დანა შუაზე,
მინდა შენი სისიხლის გემო დავაგემოვნო,
მინდა შენი სხეულის სითბო ვიგრძნო''
რამდენიმე წუთი უაზროდ გაშტერებული ვუყურებდი ამ მონაწერს შემდეგ კი მივწერე:
-''არანორმალურიხარ, პოლიციაში დავრეკვ''
-''რა საჭიროა უკვე გავდიოდი საიტიდან, ჰელუვინზე მეჩქარება, ისე კარგი წითელი სვიტრია, ეს ჯინსიც მიდის''
დამბურძგლა, ჯანდაბა ამრთლაც წითელი სვიტრი მაცვია, შავ ჯინსის შარვალზე,
შემეშინდა...
განა თქვენ არ შეგეშინდებოდათ?
გაოგნებული ვიყურებოდი აქეთ იქით!
ნუთუ ის მხედავს?
სადაა კი მაგრამ, ამ თვალიერებაში შევნიშნე როგორ აინთო სამზარეულოში შუქი.
სამზარეულოსკენ გავწიე, ნელნელა მივიწევდი, სრულ სიმყუდროვეს ეტლის ჭრიალი არღვევდა, 
სამზარეულოში შევედი და არაფერი უცნაური გარდა ძირს დაყრილი დანებისა.
არა უფრო რომ ვთქვათ დადებული!
რომ დაეყარათ ხმას გავიგებდი! 
სამზარეულოს ავეჯის უკნიდან ნირაბი გამოჩნდა, ამოვიდა ნელნელა.
მე კი ეტლით უკან დავიხიე, ცოტახანშI გამოცნდა კისერი, ტანი, ხელი დანით, და ასე შემდეეგგ...
უკვე კალიდორის ბოლოში ვიყავი როცა ჩემსკენ სისწრაფით წამოვიდა. სასრაფოდ ლიფტში შევედი და კარები ჩავკეტე.
ლიფტი გამჭირვალე იყო, რკინებისგან აგებული, ყველაერი ჩანდა.
ის მომიახლოვდა და მიყვიროდა გამეღო.
თუმცა კარები კარგად მქონდა ჩაკეტილი.
-კარგი, კარგი ლამაზო! - თქვა ეშმაკურად და ჩაიხითხითა.
სარდაფში ჩავიდა, ყველაფერი კარგად იცოდა, ყველა ადგილი, ალბად აქ ადრეც, მაგრამ აქ მხოლოდ ერთი შეოსვლით ვერაფერს დაიმახსოვრებდი იმდენად დიდი იყო სახლი, ორი შემოსვლითაც, 
ალბად კარგახანია აქ დადის. 
ჩაქუჩი მოიტანა, და კარებს რტყმა დაუწყო, მე კივილი ავტეხე და ვთხოვდი გაჩერებულიყო ის კი უბრალოდ შემზარავად ხითხითებდა.
ესესააა, კარები შემოიმვრეოდა როცა კარებზე დააკაკუნეს, 
-ხმა არ ამოიღო თორემ მოგკლაავ! - დამემუქრა, ლიფთიტ ზემოთ გამიშვა.
გავიგონე, კაილის ხმაა:
-ეშლ! სადხარ?
შემდეგ კი ავისმომასწრაფველი კივილი, მალე კი სრული სიმშვიდე. 
კნოპკას დავაჭირე როცამოვახერხე და ქვემოთ ჩავედი. 
კაილი ღმერთოო! 
ის ძირს ეგდო, მანიაკმა კარები ჩაკეტა, მეორე კარებთან ერთად და ჩემსკენ წამოვიდა.