Το παραπάνω διήγημα αποτελεί ανατύπωση του άρθρου που γράφτηκε πριν από μερικά λεπτά σε ένα άλλο παράλληλο σύμπαν.

Καλησπερίζω όλους τους κάτοικους της eGreece.

Μετά από αρκετό καιρό άδραξα την ευκαιρία να αποτυπώσω μερικές προσωπικές μου σκέψεις εδώ . Σε όσους συμπαίκτες έχουν απομείνει σε αυτόν τον μικρόκοσμο. Ένα μικρό διήγημα μάλλον τώρα που το βλέπω.

Η χώρα μας ,όπως όλοι γνωρίζετε πολύ καλά, βρίσκεται εδώ και αρκετά χρόνια εντός μιας εντεινόμενης οικονομικής κρίσης. Η οικονομία της χώρας υποφέρει για μια σειρά από λόγους , τους οποίους πάνω-κάτω γνωρίζουμε πια είτε εξαιτίας της προσωπικής μας προσπάθειας είτε εξαιτίας της πραγματικότητας που ξεπροβάλλει μπροστά μας γυμνή.

Ως παιδί της δεκαετίας του 90 και έχοντας σχετικά μια καλή μνήμη από παιδί είμαι σε θέση να αντιπαραβάλλω πολλά από τα γνωρίσματα της ελληνικής κοινωνίας του τότε και του σήμερα. Πέρα από την έκφραση «εποχές Πασοκ» , σε αντιπαραβολή με τις «εποχές ΣΥΡΙΖΑ» υπάρχει ένα σοβαρό ζήτημα για το οποίο θα πρέπει να πάρουμε αποφάσεις.Το ζήτημα λοιπόν αφορά την ανακατανομή του χρόνου εντός της ημέρας.Όπως όλοι γνωρίζετε , ο διαχωρισμός των τριών 8ωρων εντός της ημέρας αποτέλεσε ένα από τα σημαντικότερα κεκτημένα του κόσμου εντός του προηγούμενου αιώνα.Με θλίψη παρατηρώ πως αυτός ο διαχωρισμός έχει χαθεί πλήρως.Στον βωμό της αύξησης της παραγωγικότητας και της εναρμόνισής μας με τους υπόλοιπους Ευρωπαίους Εταίρους , η χώρα έχει μπει σε έναν διαρκή αγώνα δρόμου. Κάποιοι αρκούνται να λένε πως η Ελλάδα μπορεί με μεγάλη ευκολία να πιάσει τους στόχους και να ξεπληρώσει τα χρέη της. Οι δύο πλευρές ακολουθούν διαφορετικό σχεδιασμό , ο οποίος ωστόσο εμπεριέχει περισσότερες ομοιότητες παρά διαφορές.

Στην μέση ο λαός.

Ανεβαίνω στην Αθήνα.Ο κόσμος τρέχει σαν μουρλός.Έχοντας ζήσει πολλά χρόνια στο κέντρο, είχα συνηθίσει τους φρενήρεις ρυθμούς της μητρόπολης.Όμως οι ρυθμοί σήμερα είναι όχι μόνο γρήγοροι.Μέσα τους κρύβουν μια νέα πραγματικότητα.Ο κόσμος πηγαίνει τρέχοντας , αδιαφορώντας για το τι ακριβώς γίνεται γύρω του. Ένας πολίτης που έχει πάει στο σούπερμάρκετ της γειτονιάς του να πάρει ένα μπουκάλι γάλα στέκεται στην σειρά για να πληρώσει.Μπροστά του τρεις διαφορετικοί άνθρωποι με καρότσια γεμάτα προϊόντα.Κανείς τους δεν είχε την ταπεινή ευγένεια να τον αφήσει να περάσει μπροστά. Ο χρόνος είναι χρήμα. Κάθε χαμένο δευτερόλεπτο είναι μια χαμένη ευκαιρία.

Κατεβαίνω στην Ερμού. Παρατηρώ τους ανθρώπους να πηγαινοέρχονται πάνω-κάτω.Κάποιοι χαζεύουν τις βιτρίνες,άλλοι κουστουμαρισμένοι τρέχουν για να εισέλθουν στις γραμμές του Μετρό,λίγο ποιο κάτω.Κάποιοι νέοι κάθονται στα παγκάκια της πλατείας του Συντάγματος, απολαμβάνοντας φρέσκο αέρα με καυσαέριο. Άλλοι τρέχουν να ξοδιάσουν τα λιγοστά τους ευρώ που κέρδισαν με τον τίμιο ιδρώτα τους ή με την χρήση της ρητορικής τέχνης ενάντια των γονέων σε κάποια από τις υπερυψωμένες καφετέριες-μπαρ του μοναστηρακίου .Όλα καλά , έχουμε ακόμη λίγο χρόνο μπροστά μας. Μάλλον.

Πάω στον Πειραιά.Κλείνω εισητήριο για Κρήτη.Περνάω από τα τζάμπο που βρίσκονται εκεί κοντά.Παίρνω έναν κουμπαρά και κάτι σοκολάτες (πραγματικά πόσα άχρηστα πράγματα μέσα σε αυτό το μαγαζί) . Φεύγω.Παίρνω τις αστικές συγκοινωνίες για να γυρίσω στην συνοικία που διαμένω σήμερα. Βλαστημώ την ώρα και την στιγμή που μετακομίσαμε από το κέντρο γιατί τα λεωφορεία κάνουν μισή ώρα για να φτάσουν στην συνοικία που διαμένω.Ποιος;Εγώ που από μικρο παιδί χρησιμοποιούσα τις αστικές συγκοινωνίες μαζί με τον πάππο για τις εξορμήσεις του σαββατοκύριακου στο γιουσουρούμ της πλατείας αβυσσυνίας (όχι το μούφα παζάρι που γίνεται τώρα στο γκάζι που δεν έχει σχεδόν τίποτα) , στο παζάρι του Πειραιά (χρόνια έχω να πάω σε αυτό) και στην βαρβάκειο αγορά.

Περνάει η τελευταία μέρα.Μαζεύω για άλλη μια φορά τα λιγοστά μου κινητά υπάρχοντα και ετοιμάζομαι για αναχώρηση.Το πλοίο φεύγει στις 9. Τις περισσότερες φορές.Ανεβαίνω στην ταράτσα να δω για μια τελευταία φορά την τσιμεντένια πολιτεία, που μάλλον θυμίζει πέτρινη , όταν την βλέπεις από μακριά.Διακρίνονται ο λόφος του Λυκαβηττού και της Ακρόπολης (στον οποίο μετά βίας έχουν απομείνει κάποιοι κίονες απάνω). Ο γείτονας ανοίγει τον αυτόματο ποτισμό για να φροντίσει την ζούγκλα που αποκαλεί κήπο. Όλα νορμάλ.

Φεύγω με το 420 για Πειραιά (περιμένοντας πάνω από μία ώρα να έρθει). Κρατάω την ψυχραιμία μου και ανεβαίνω στον Βενιζέλο. Ώρα άφιξης στην Σούδα γύρω στις 6. Φτάσαμε στις 8 μιση , βιώνοντας την εμπειρία του ημερήσιου ταξιδιού. Άφιξη στο Ρέθυμνο στις 10 και μισή. Ανοίγω την πόρτα.Βγάζω το λάπτοπ και το απιθώνω πάνω στο τραπέζι. Ανοίγω το erevollution και την άλλη την δφαγδφγ για να κάνω γουρκ και τρειν.

ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ ΑΚΟΜΑ ΕΔΩ ΜΕΣΑ βρε;.

Υ.Σ.
Δεν τρελάθηκα μην ανησυχείτε.
Υ.Σ.2
Αν συνεχίσει το γκάζωμα με τέτοιο ρυθμό θα χαθεί και το τελευταίο κομμάτι λογικής εντός αυτής της ταλαίπωρης χώρας.
Υ.Σ.3
Οργανώστε καμιά καλή μάχη να αδειάσουμε και να χαιρετήσουμε την σημαία . Κουράστηκα να μπαίνω μηχανικά για το γουρκ και το τρέιν και έχουμε σταματήσει να τα λέμε ,φαντάζομαι εξαιτίας αυτού του διαρκούς γκαζώματος.

Φιλικούς χαιρετισμούς,

Aquitanian News.