Grosso Modo, στρατηγική είναι να ξέρεις τι έχεις, τι μπορείς και τι θέλεις, και τακτική το π ω ς μπορείς να το πετύχεις. Στο πεδίο της θεωρίας οι έννοιες έχουν διαφορετική νοηματοδότηση: στον τομέα της δράσης συνάπτονται. Χωρίς ανθρώπους ικανούς να σχεδιάσουν, να οργανώσουν και να στοχοθετήσουν, ακόμη και οι πλέον άριστοι στην τακτική, θα μοιάζουν με καλό κολυμβητή που δεν θα ξέρει προς ποίο σημείο να κατευθυνθεί, για να «πιάσει στεριά». Κι από την άλλη, χωρίς επιδεξιότητα σε θέματα τακτικής, και η πλέον έξοχη στρατηγική «est currus sine axe» (= είναι άμαξα χωρίς άξονα).
Σήμερα, αλλά και πάντα, ένας στρατιωτικός ηγέτης κρίνεται από τη δυνατότητα του να αφομοιώνει και να εφαρμόζει προγενέστερες αρχές στρατηγικής, κυρίως όμως όταν δημιουργεί νέες αρχές της λεγομένης Μεγάλης ή Υψηλής Στρατηγικής. Με το τελευταίο εννοούμε την αξιοποίηση κι εκμετάλλευση των έμψυχων και άψυχων πόρων μιας χώρας, για τον εξοπλισμό, εφοδιασμό και την ποιοτική βελτίωση του στρατού, τον υψηλό σχεδιασμό (σκοποί, στόχοι), αλλά και το πότε, που και πως θα κτυπηθεί ο αντίπαλος ή πως με κατάλληλο τρόπο θα αντιμετωπισθεί, εάν επιτεθεί, ώστε, αντί να αιφνιδιάσει, να αιφνιδιασθεί.*
Το επίπεδο της Στρατηγικής, τουλάχιστον απ όσα έχουν διδάξει οι κορυφαίοι θεωρητικοί του πολέμου, όπως ο ημέτερος Πολύαινος,ο Κινέζος Σουν Τσου και ο Πρώσσος Κλαούζεβιτς και σε νεώτερη εποχή ο διογκωμένης αξίας Βρεττανός Λίντελ Χαρτ, καθορίζεται, ιδίως σε περιόδους πολέμου, από την ικανότητα του ηγέτη και των συνεργατών του, ώστε να κτυπηθεί ο αντίπαλος στην κατάλληλη χρονική στιγμή και σε καίρια σημεία, κατά προτεραιότητα αλλ’ όχι κατά κανόνα, ευπαθή, ώστε να καμφθεί και να υποκύψει.
Η διεξαγωγή των πολεμικών επιχειρήσεων είναι θέμα ενός άλλου κλάδου της στρατιωτικής τέχνης που ονομάζεται Τακτική (από το ρήμα τάττω-τάσσω – παρατάσσω). Είναι η τεχνική της παρατάξεως και της κατάλληλης κινήσεως των πολεμικών δυνάμεων για την κατανίκηση του αντιπάλου. Στρατηγική και Τακτική συχνά, όπως προείπαμε, συγχέονται, όχι τόσο στον τομέα της θεωρίας όσο στον τομέα της δράσης. Στηρίζονται και οι δύο σε αρχές και αξιώματα που βγήκαν από τη μελέτη του παρελθόντος. Ιδίως του ελληνικού παρελθόντος, χωρίς αυτό να ενέχει ίχνος σωβινιστικού κομπασμού. Απλώς, το ελληνικό «δαιμόνιο», όπως πρωτοπόρησε σε όλους τους τομείς της πνευματικής, καλλιτεχνικής και πολιτικής δράσης, πρωτοπόρησε και στον τομέα της Τακτικής, λόγω των αλλεπάλληλων και αδιάλειπτων —δυστυχώς— πολέμων, που διεξήγαγαν, —κυρίως αναμεταξύ τους— οι Έλληνες.



..........................................................................................................................................................................................................................