ლედის ენდ ჯელტმენს, დიახ მეც გავხდი იმ ტირანი, თავგასული, კიკინებიანი დიქტატორის მსხვერპლი თავს ფიურერს, რომ ეძახის. 

იმის შემდეგ, რაც პატივცემულმა ადმინებმა სტატია დადეს და გვაუწყეს ახალი სავარჯიშოებისა და კიტების შესახებ საგონებელში ჩავარდი. არ ვიცოდი როგორ, რანაირად უნდა გამერთვა თავი ამ ახალი გამოწვევისთვის. დალევაც ვცადე... მერე ფული გამითავდა და დასალევიც ვერ ვიყიდე :( "ბომჟად" ვიქეცი და დავეხეტებოდი ასე, ამ უზრუნველ ბონუსებით დახუნძლულ ქვეყანაში, სადაც ყველა მდიდარი და ბედნიერია.  

გუშინ საღამოს ჩვეული ხეტიალისას ფეხი დამიცდა მდიდარი მთავრობის წევრის უდიერად ქუჩაში მოსროლილ ბანანზე. (ზუსტად ამ სიმბოლურ ნარჩენზე, რომელმაც ჩემს გონებაში გარდატეხა მოახდინა და 360 გრადუსით შემოატრიალა ჩემი შინაგანი სამყარო.) თვალები რეამინაციაში გავახილე, ირგვლივ თეთრი კედლებისა და ჩემს ვენაში გაყრილი დიდი ნემსის გარდა, რომელსაც ბოლოში დიდი წყლიანი ბოთლი ჰქონდა მიერთებული, ვერაფერს ვხედავდი. პანიკა დამეწყო, გადავტრიალდი და მოულოდნელად მარცხენა დუნდულში გაყრილმა ნემსმა დამაწყნარა. ყველაფერი გაფერადა, ყველაფერი საოცრად ლამაზი იყო. თეთრი კედლები ქუჩის მხატვრებს დაემშვენებინათ საოცარი ნამუშევრებით, ჩემს თვალწინ ახალი სამყარო დაიბადა.  უცებ ჩემი ყურადღება  ერთმა წარწერამ მიიპყრო "შენ ხარ ოთახში ჰაერზე მეტი". გონება გამინათდა.  მივხდი, რომ ჩემი ქვეყანა მე ვიყავი და მე თუ არ ვიქნებოდი, ჰაერი გამრავლდებოდა და ყველაფერი გაქრებოდა. გამახსენდა ბედკრული საქართველო და ჩემი პრობლემა,  მაგრამ ამ ფონზე ნათლად დავინახე პრობლემიდან ამოზრდილი კაშკაშა შუქი, ოქროთ სავსე ოთახი, ჩვენი ბიუჯეტი. 

სასწრაფოდ წამოვარდი საწოლიდან ჰაერში ერთი მოძრაობით ჩავიცვი შარვალი, მაისური და ლაკოსტას შავი კეტები.  საცვალი ისევ დამავიწყდა, მაგრამ კარგიც არის საჭიროებისას სწრაფად ამოვაგდებ თეთრ უნიტაზთან ჩემს პატრიოტს.  გავრბოდი და არ ვიცოდი სად. გზას თვითონ გზა მიჩვენებდა.უკან სილუეტებად თეეთრებში ჩაცმული ხალხი მომყვებოდა, ხელებს იქნევდნენ და რაღაცას მეძახდნენ, ალბათ აღმოსავლელი ლტოლვილი მათხოვრების ახალი პარტია ჩამოვიდა, მაგრამ ვერ დავეხმარებოდი, რადგან მე თვითონ მიჭირდა. ოქროს სასახლესთან  აღმოვჩნდი, ყველაფერი დაცული იყო და ყველგან კოდები ეყენა, ჭიშკარს შიგნიდან დიდი ამერიკული დათვი იწვა სასტიკი გამომეტყველებით და ყვერებს იფხანდა. იქვე იყვნენ სხვა ცხოველები და ყველა იმავე მოძრაობას იმეორებდა, რასაც დიდი ამერიკული დათვი. მე გამაოცა ამ სანახაობამ და მიმბაძველობით მეც მომეფხანა, მაგრამ ახლა ამის დრო არ იყო. ზევით წარწერას შევხედე, რომელიც ფიურერის გმირობებს მოგვითხორბდა, რამაც ძალა მომცა. გავბედე და დავრეკე ზარი.
იქედან ხრინწიანი ხმა მომესმა...
- "რა ყლე გინდა, 10 საათია გაეთრიე."
მე-მაპატიეთ ბატონო არ მინდოდა თქვენი შეწუხება, ძალიან მნიშვნელოვანი საქმე მქონდა და ვეღარ გადავდე არ ვიცოდი 10 თუ იძინებდით.
-ხო კარგი, ნუ წაგიგდია ენა, მითხარი რა გინდა!
-არ მიმიღებთ სასახლეში ბატონო?
-ვაზირად ხომ არ გინდა დაგისვა? მოკეტე შე კატის ლეკვო და მითხარი რა გინდა
-ფასდაკლებები მოდის ბატონო, მე ძლიერი აცც მაქვს  ეგება ბიუჯეტიდან მიწყალობოთ 1000 ოქრო, ქვეყანას გამოადგება.
-1000? თქვენ თავმოყვარეობა სულ დაკარგეთ? გაეთრიე აქედან, 1000 ოქრო თქვენ რომ გაძლიოთ მე რა ძელი ჩავიდგა. გაეთრიე აქედან არ გაბედო აქ მოსვლა, დამპალო მოქალაქე.

თქვა ეს და იქედან საშინელი გინების ხმა მომესმა. ამ დროს ფანჯარაც გაიღო და იქედან გადმოსძახა ნიფხვიანმა დიქტატორმა დიდ ამერიკულ დათვს, მიხედე! დათვის საშინელმა ღრიალმა არემარე შეძრა. გამოვიქეცი და მაშინ გამოვერკვიე სოლაკის მაღალი ბაღების ბოლო იარუსზე, რომ ჩამოვგორდი. წამოვდექი და გავრბოდი, გავრბოდი შორს აღთქმული მწვანე მიწისკენ და უკან მრჩებოდა გაუბედურებული, დაზომბებული ადამიანები, რომლებმაც არაფერი იციან. თითქმის მივაღწიე, წინ დიდი მხეცის სილუეტი მოსჩანდა, იქვე იყვნენ სხვა მცენარეებიც. მე გავრბოდი მათკენ, მთელი ძალით, უკვე პირი მიშრება. ეს დასაწყისია.

დიახ მე მივდივარ, ქვეყნიდან მივდივარ!