Küçükken bir dahi olduğumu hissediyordum. Çevremdekilerse bana deli ya da aptal gözüyle bakardı. İçime kapanıktım, konuşamazdım.
S titrer, ellerim tutulurdu. 
Hiç en önde oturmadım. 
Hiç en öne geçeceğim diye birine çelme takmadım. 
Yarıştırmak için hiç kamışımla oynamadım. ben kamış yarıştırmaktan utandım hep, bu yüzden hep arkalarda kaldım.
Ne zaman bir cümle kursam merak uyandırdım. ikinci cümlemde hayal kırıklığı yaşattım. 
Ne zaman lafı uzatsam boş konuşmakla suçlandım, kısa kestiğimde ise bilgisizlikle
Her konuya hakimdim ama bir türlü konuya nasıl gireceğimi bilemedim. 
Vardığım yargıyı, düşüncelerimden önce söyledim, yargılarım ise çoğunlukla yanlıştı. 
Sadece bir şeyde yanılmadım..
İnsanın en büyük yanılgısı insanlar hakkındaki yargılarıydı. 
Örnek mi, benim yüzümü gören, si duyan asla bir sadist olduğuma inanmaz. 
hele ki o masum çocukları kurbanlık birer köpek gibi
ellerini arkalarından bağladıktan sonra en ufak bir vicdan azabı duymadan diri diri yaktığımı görseler... 
bana söyleyecekleri tek bir şey kalırdı geriye..

sen bir ŞEYTANSIN ! 

tanrıyı sevmem, kanunları sevmem, insanları sevmem, ne yalan söyleyeyim, kendimi de pek sevmem.
Derin bir insanım, ama yüzeysellikten kurtulamam. 
Işığı severim ama karanlıkta yaşarım.
Sevgiye gıpta ederim, ama nefretle nefes alırım.
Yalandan hoşlanmam ama doğrulardan kaçarım.
Herşeyi arzularım ama tutkusuzum.
Karmaşıklıktan nefret eder, hep bir kaos içinde yaşarım.
Herşeyden çabuk sıkılır, sonuna kadar imkansızlığın peşinde koşarım.
Kan görmeye dayanamam, ama öldürmekten zevk alırım.
Meleklere aşığım şeytanla yatarım..

ve tek bir söze güvenirim.  >>>

Başkalarının sırlarına dokunma !
Çünkü ışık karanlığın öğrencisidir.
Eğer karanlık olmasaydı, insanoğlu ışığı hiç keşfetmeyecekti.
ben bir Şeytanmıyım? 
sevdiğim şeyler yok mu ?
var, ama sevdiğim çoğu şey günah veya yasak olarak anılıyor.
yalan söylemek istemem: 
cennetin güzellikleriyle melekleşen karanlık bir ruhun tutsaklığı ancak cehennemin ruhuyla özgürleşir.