Wat is dat nu met het fameuze ‘België-gevoel’? Het minste wat gezegd kan worden is dat het wel op een erg laag pitje brandt. Veel enthousiasme weekt België niet meer los. Vraag aan tien landgenoten wat ze typisch Belgisch of zo leuk aan dit land vinden en het regent voorspelbare clichés: de koning, pralines, frieten, de Belgische keuken… Het Belgische volkslied “de Brabançonne” blijft steken in vaag geneurie of beperkt zich doorgaans tot het gemurmel van drie woorden: ‘o dierbaar België’. De Belgische driekleur wordt nog zelden uit de kast gehaald, of het moest zijn voor een voetbalwedstrijd van de ‘Rode Duivels’. Al valt ook daar de laatste jaren niet veel eer meer te rapen. En dat het Belgische regime zijn toevlucht moet zoeken tot kleuters en lagere schoolkinderen om bij een bezoek van de koning op bevel met Belgische vlagjes te zwaaien, getuigt ook al niet van enig spontaan Belgisch volksgevoel. Het samenhorigheidsgevoel - “l’ union fait la force” - is ver zoek. De reden voor het ontbreken van een Belgisch natiegevoel ligt voor de hand: de Belgische staatsgrenzen zijn geen volksgrenzen. België is eenkunstmatige staat, een product van buitenlandse diplomaten. Er is geen gemeenschapsgevoel, geen gemeenschappelijke taal, niet dezelfde mentaliteit, niet dezelfde politieke cultuur. Vergelijk het maar met een tandem, waarbij de éne fietser naar links wil en de andere naar rechts. Het ontstaan van België is een historische vergissing waarvoor de Vlamingen nog elke dag de prijs betalen. Het kan best zijn dat heel wat Vlamingen op de vraag of België moet barsten met ‘neen’ antwoorden, maar dat heeft dan wellicht meer te maken met een zekere behoudsgezindheid of de angst voor verandering dan met een warme liefde voor het Belgische vaderland. En met een nijpend gebrek aan duidelijke en betrouwbare informatie over de kosten en baten - de kosten van België en de baten van een onafhankelijke Vlaamse staat. Wat wel vast staat, is dat meer en meer Vlamingen vinden dat Vlaanderen meer autonomie en meer bevoegdheden moet krijgen, dat meer en meer Vlamingen beseffen dat er met de Franstaligen geen land te bezeilen valt, dat meer en meer Vlamingen hun buik vol hebben van de Waalse arrogantie en de veto’s.De Waalse politicus Jules Destrée zei het al: “Sire, il n’y a pas de Belges”. België is - bij gebrek aan Belgen - op sterven na dood.“Franstalige media doen het voorkomen dat Franstalige partijen de redders zijn van België en dat Vlamingen spelbrekers zijn. Dat is niet waar. België kan mede zijn 175ste verjaardag vieren door toedoen van Vlaamse politici die dapper roepen bij de bierpomp maar die niet verder komen dan ‘onverwijlde’ ultimatums en desnoods twee keer betalen. Welk ander volk zou zoveel geduld hebben?”Publicist Derk Jan Eppink in De Standaard van 3 maart 2005